Pauselijke staat bedreigd.

Klik op de kaart voor een vergroting

Italië bestond in de eerste helft van de negentiende eeuw uit een losse verzameling staatjes. Midden op het schiereiland lag het pauselijk grondgebied (geel gekleurd). Dit was ongeveer net zo groot als Nederland. Deze staat was veel groter dan het huidige Vaticaanstad en lag precies midden op het Italiaans schiereiland. Hierdoor  vormde het een scheiding tussen het noordelijke en zuidelijke deel van Italië.

 Nationalistische beweging

In de eerste helft van de negentiende eeuw ontstaat er een sterk nationaal bewustzijn in Italië  Dit komt tot uiting in een streven naar staatkundige eenheid van het land. De pauselijke staat ligt dan letterlijk in de weg en het voortbestaan ervan komt in gevaar. Het pauselijke leger was echter klein en slecht georganiseerd. Vanaf 1860 kwamen Franse en Vlaamse vrijwilligers de paus te hulp. Zij waren gekleed in een blauwgrijze pofbroek, vest en een soort kepie (pet), het bekende zouavenkostuum.

Victor Emanuel II, koning van Sardinië, veroverde in 1860 een gedeelte van het pauselijk gebied, dat het midden van Italië besloeg. Sicilië en Zuid-Italië sloten zich na een succesvolle expeditie van vrijheidsheld Giuseppe Garibaldi hierbij aan. Zo ontstond het koninkrijk Italië met Turijn als voorlopige hoofdstad. Paus Pius IX behield nog slechts Rome met omgeving, het zogenoemde Patrimonium Petri. Hij begreep dat hij een sterker leger nodig had om zijn grondgebied te verdedigen. De Paus richtte daarom een oproep tot de katholieke jongeren in de wereld om hem te hulp te komen. Onder leiding van een Franse generaal werd in 1861 het “Regiment der Pauselijke Zouaven” opgericht, waarin vrijwilligers uit diverse landen dienst namen.